Brak motywacji i nie tylko

[carmelova]

Cześć. Mam nadzieję, że wybrałam własciwą kategorię dla mojej sprawy. Jestem pierwszy raz na tego typu forum, proszę o wyrozumiałość.

Mam 18 lat i tak jak pewnie wiele osób w moim wieku, nie mam pojęcia, co zrobić z moją przyszłością. Przede mną decyzja o kierunku, na jaki pójść po ukończeniu szkoły średniej. Jest parę rzeczy, które mnie interesują i które mogłabym rozwijać, jednak problem tkwi w tym, że brak mi motywacji do rozwijania się, poświęcania się zajęciom. Co by mi nie przyszło do głowy, zaraz wymyślam ku temu kontrargumenty: moje cechy, które dysklasyfikują mnie do wykonywania tego; myśli, że się nie nadaję, czy wręcz zwykła niechęć. Wyczytałam kiedyś, że "jeśli ktoś naprawdę czegoś chce, to bez względu na przeszkody, i tak po to sięgnie". Obawiam się, że mnie jest może po prostu wygodnie tak jak teraz jest, tak nic nie robić, żyć płytko. Mimo, że mam świadomość, że chciałabym, by było inaczej. Chciałabym się rozwijać. Ale nie mogę, brakuje mi motywacji albo i chęci... Czasem już mam ochotę rzucić to wszystko i znaleźć jakąś pracę. Jednak przeglądam w internecie oferty i cokolwiek mnie nie zainteresuje, zaraz przeważają czarne myśli, że nie dałabym rady, nie mam wystarczających umiejętności. Nic nie umiem. Ta myśl jest najgorsza ze wszystkich, bardzo mnie dołuje, a co najgorsze, chyba jest w niej sporo prawdy... Fakt, nie mam zbyt wysokiego poczucia własnej wartości. Nie jest to pomocne, ani trochę. Nie mam też zbyt dużych ambicji. Te przejawiają się jedynie, gdy myślę o poniżającej pracy sprzątaczki czy kogoś tego typu; o tym, co miałabym komuś powiedzieć i jak spojrzeć w oczy, gdyby pytał, czym się zajmuję w życiu. Co ciekawe, poza tym, raczej nie przeszkadzałoby mi wykonywanie takiej pracy, byleby sama na siebie zarabiać...

Pewnie napisałam to wszystko dość chaotycznie... cóż, często sama się w sobie gubię i ciężko mi wynieść na wierzch to, co kotłuje się w środku. Będę wdzięczna, jeśli ktoś wymyśli dla mnie jakąś poradę, bo naprawdę z tym wszystkim mi ciężko i czuję się bezradna i niemal sparaliżowana własną bezmocą...

[AnnaWeronika]

cześć carmelova.

Ja mam 30 lat i rozumiem dobrze, co piszesz...

Dobrze Cię rozumiem- ja też tak miałam- teraz mam trochę inaczej- wiele czasu poświęciłam na podnoszenie swojej własnej wartości, ale nadal pracuję nad tym poczuciem w pracy- żeby doceniać siebie i też nie mogę jeszcze znaleźć swojego miejsca, ale ciągle szukam i myślę, że w końcu coś znajdę- wiem, co chcę robić w życiu, ale z jednej strony brakuje mi odwagi, a z drugiej jestem leniwa i nie chce mi się- nie muszę to nie robię.

Na Twoim miejscu na samym początku popracowałabym na poczuciem własnej wartości i nad dobrym traktowaniem samej siebie.

Proponuję, żebyś zrobiła sobie takie ćwiczenie: wyobraź sobie swojego najlepszego przyjaciela (może takiego masz to możesz też go zapytać) i pomyśl, co on dobrego mógłby Ci powiedzieć- nawet jeśli Ty nic dobrego w sobie nie widzisz- wymyśl 5 takich rzeczy, a potem codziennie staraj się dodawać do niego jedną. Może to być albo coś z Twojego wyglądu, albo charakteru.
Możesz też napisać coś o sobie pod kątem faktów- np. ukończyłam szkołę średnią, zdałam do drugiej klasy szkoły średniej, zdałam maturę, mam ocenę dobrą z języka polskiego itd.
Polecam Ci zrobić te dwa ćwiczenia.

[anna maria]

Ja się zastanawiam,skąd bierze sie takie coś,ze kogos moze nic nie interesować...naprawdę nie wiem co o tym sądzić..
Czy nie jest tak,ze gdy byłas mała rodzice pozwalali ci zaniechąć wszystkiego, co zaczynałaś: na przykład gra na gitarze - eee, to trudne, nie chce juz mamo, - a to nie chodz córeczko...Tenis--eee tam trzeba daleko jechać i trzymac kolejke godzin..a to daj spokoj córeczko, nie jeździj, gra w teatrze szkolnym- dwa miesiące -eeeee nie chce juz..A to córko moja nie, jak nie chcesz...I tak sto rzeczy zacżetych i żadna nie pogłębiona do tego stopnia, by chciec w niej tkwić..Fitness dwa razy i rzucony, gotowanie raz,poszło niezbyt, więc rzucone, ksiązki nie, kino nie...
Zyjemy w 21 wieku, tyle jest możliwości rozwoju zinteresowan sportowych, intelektualnych,kulturalnych,ze az żal nie wykorzystać...Słaba wola jest chyba przyczyną takiego stanu rzeczy

[kwiatuszek12]

Im więcej się ma czasu to człowiek za dużo myśli . W konsekwencji się rozleniwia i traci motywacje.